کتاب اپوش اثر محمد طلوعی

اپوش تکانی به خودش داد و سنگ‌ها از دور و برش کنار رفتند و دو کوه بلند ساختند. اسم یکی از کوه‌ها شد تفتان و یکی خشکان. اَپوش در خدنگزارها راه افتاد و پایش به هر جا که رسید آن‌جا را خارزار کرد. رسید به مارمولکی و از مارمولک پرسید: «من زشتم؟» مارمولک که از ترس دُمش افتاده بود، آبِ دهنش را قورت داد و گفت: «آره.»

اپوش، دیو خشکسالی، زیباترین دیو جهان بود. خودش اینطوری فکر میکرد چون نشده بود عکسِ خودش را توی برکهای یا کاسهی آبی دیده باشد. هر جایی که پا میگذاشت آبها بخار میشدند و جوها خشک میشدند. همین شد که اَپوش خیال میکرد زیباترین دیو جهان است.

کتاب اپوش